تا به کی به خود زخم زنم؟

تاوان کدامین خطاست؟

من که جز مهر نکردمو...

شاید جبران بدی ها باشد

تاب این تنهایی را ندارم.

کاش دستی مرا با خود ببرد

بروم تا...نمیدانم تا کجا.شاید در برزخ رها شوم

چه قسمتی

هم در دل در برزخ باشی وهم...

یادش بخیر بچه بودیم

بستنیمان را گاز میزدنند وقیامت میکردیم

چه بیهوده بزرگ شدیم

روحمان را گاز میزنند و می خندیم

شما کدوم خواننده خارجی رو دوست دارید...من که سلنا 

چه ساده با گریستن خویش زده شدیم

و چه ساده با گریستن دیگران از دنیا میرویم

و میان این دو سادگی معمایی میسازیم به نام

زندگی...

چو کس با زبان دلم آشنا نیست چه بهتر که از شکوه خاموش باشم

چو یاری مرا نیست همدرد

بهتر که از یاد یاران فراموش باشم

زندگی گهواره خواب نیست

زندگی بازیست

شیطنت کن

بالا وپایین بپر

زندگی را باید مزه کنی مانند آبنباتی شیرین

دیدی چگونه آرام آب میشود؟

راه فردا مال خودش است

یاد سهراب که گفت:

زندگی آبتنی کردن در حوضچه ی اکنون است.رختهارا بکنید.آب در یک قدمیست

نور را دریاب.مسیر حقیقی آن است

به ثنا بپرداز.خواهی شنید صدای دوست را

با او دیگر سختیها هم سهل است

به همین خاطر خاطرم آسوده است...

شبی از شبها

مردی از من پرسید

تا طلوع انگور چند ساعت راه است؟

باید امشب بروم

باید امشب چمدانی را

که به اندازه ی پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم

و بسمتی بروم

که درختان حماسی پیداست

رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا میخواند

یک نفر باز صدا زد:سهراب

کفشهایم کو؟

نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد

نمیخواهم بدانم کوزه گر با خاک اندامم چه خواهد ساخت

ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد

ومن هم سوتکی باشم به دست کودکی گستاخ و بازیگوش

و او یکریز و پی در پی دم گرم خودش را در گلویم سخت بفشارد

وبدین سان

بدین سان آشفته سازد خواب خفتگان را...

man kheili setareharo doost daram.shoma chi?